کوه به کوه نمیرسد،اما آدم به آدم میرسد ضرب المثل۳۲

ضرب المثل۳۲

بسم الله الرحمن الرحیم

هست کلید درِ گنجِ حکیم

کوه به کوه نمیرسد،

اما آدم به آدم میرسد

✳در دامنه دو کوه بلند، دو آبادی بود که يکی «بالاکوه» و ديگرى «پايين کوه» نام داشت؛

چشمه ای پر آب و خنک از دل کوه می جوشيد و از آبادی بالاکوه می گذشت و به آبادی پايين کوه می رسيد. اين چشمه، زمين های هر دو آبادی را سيراب می کرد.

روزی اربابِ بالا کوه به فکر افتاد که زمين های پايين کوه را صاحب شود.

❇پس به اهالی بالاکوه رو کرد و گفت:

«چشمه آب در آبادی ماست، چرا بايد آب را مجانی به پايين کوهی ها بدهيم؟ از امروز آب چشمه را بر روستای پايين کوه می بنديم.»

يکی دو روز گذشت و مردم پايين کوه از فکر شوم ارباب مطّلع شدند

و همراه کدخدايشان به طرف بالا کوه به راه افتادند و التماس کردند که آب را برايشان باز کند.

اما ارباب پيشنهاد کرد که يا رعيت او شوند يا تا ابد بی آب خواهند ماند.

سپس گفت: «بالاکوه مثل ارباب است و پايين کوه مثل رعيت. اين دو کوه هرگز به هم نمی رسند. من ارباب هستم و شما رعيت!»

✳اين پيشنهاد برای مردم پايين کوه سخت بود و قبول نکردند.

چند روز گذشت تا اينکه کدخدای پايين ده،فکری به ذهنش رسيد و به مردم گفت:

بيل و کلنگ تان را برداريد تا چندين چاه حفر کنيم و قنات درست کنيم. بعد از چندی قنات ها آماده شد و مردم پايين کوه دوباره آب را به مزارع و کشتزارهايشان روانه ساختند.

زدن قنات ها باعث شد که چشمه بالاکوه خشک شود.

❇اين خبر به گوش ارباب بالاکوه رسيد و ناراحت شد اما چاره ای جز تسليم شدن نداشت؛

به همين خاطر به سوی پايين کوه رفت و با التماس به آنها گفت:

«شما با اين کارتان چشمه ما را خشکانديد، اگر ممکن است سر يکی از قنات ها را به طرف ده ما برگردانيد.»

کدخدا با لبخند گفت: «اولاً؛ آب از پايين به بالا نمی رود،

بعد هم يادت هست که گفتی: کوه به کوه نمی رسد. تو درست گفتی: ❇کوه به کوه نمی رسد،

اما آدم به آدم می رسد.